Gisteren ging ik uit eten met vriendinnen, altijd heel fijn. Ze vertelden honderduit over hun drukke dag en over al hun toekomstige plannen. Eén van deze vriendinnen runt samen met haar man een hotel én een hostel. Dit midden in onze koekestad, waar ze tevens wonen. Verder hebben ze twee kinderen die ondertussen van hobby 1 naar hobby 2 worden vervoerd. Tussendoor gaan ze nog frietjes bakken op de school van hun kinderen (Ja, ze zitten ook nog eens in de ouderraad). Om dan nog maar te zwijgen over de ontelbare voetbaltrainingen en matchen,.. die ook het weekend lekker druk maken. 5, 6, 7 activiteiten per dag is dus voor hen geen uitzondering.
De andere vriendin, heeft dan weer een druk sociaal leven, zowel offline als online, grote whatsapp groepen zijn haar ook niet vreemd. Verder heeft zij ook nog een dochter, man, grootvader én huishouden om voor te zorgen en betrekt zij een full time baan, waar ze de druk steeds weer opdrijven. Druk, druk, druk dus!
Ondanks het feit dat ik op het puntje van mijn stoel zit en vol bewondering luister naar hun verhalen, weet ik dat zo een leven voor mij uitgesloten is. Enerzijds vind ik dat jammer, anderzijds weet ik dat ik anders ben en nood heb aan veel meer rust. Voor het eerst vertel ik hen wat mijn hoogsensitiviteit juist inhoud -ik benoem een paar wetenschappelijke feiten en raad hen aan mijn e-book eens te lezen. Deze keer valt hun mond open en vragen ze zich luidop af waarom ik hen dat nooit heb verteld? Daar kon ik niet direct op antwoorden.
Vandaag heb ik besloten om te werken in de stad (een hele uitdaging voor mij-> veel prikkels) en vraag me af waarom ik hen nooit verteld heb dat ik hoogsensitief ben? Omdat ik niet wil dat ze mij anders zouden bekijken? Omdat het moeilijk te verwoorden is, dat ik de wereld op een totaal andere manier zie en ervaar? Of misschien omdat ze mij flauw/zwak of raar zouden vinden? Bang voor onbegrip?
Hoe vertel ik hen in godsnaam dat ik mijn god ganse dag probeerde te plannen rond dat etentje gisteren, zodat ik er niet overprikkeld en uitgeteld aankom? Hoe vertel ik hen dat ik -maar- 10 á 15 uur per week coaching gesprekken in plan, omdat meer coachen onmogelijk is op een goede manier? Dat ik verschillende keren per dag ademhalingsoefeningen doe, om te bekomen, zelfs al heb ik amper gewerkt? Dat ik in grote whatsapp groepen amper actief ben, omdat dit teveel energie vergt en ik me liever zou willen verwijderen(dat hele gsm ding zelfs!)? Dat ik elke dag begin met mezelf af te vragen waar ik mijn energie ga instoppen en waarin niet? Dat ik uren lig te zoeken naar de perfecte locatie voor ons etentje, zodat ik niet in een kantine-achtige ruimte terecht kom met veel rumoer?
Ik kan mij perfect inbeelden hoe raar dat moet overkomen in de ogen van iemand die niet hoogsensitief is. Geheel onterecht, vroeg ik mij af hoe dat bij hen zou overkomen. Want zij zien mij graag, zoals ik ben, dat weet ik.
Zou ik er meer baat bij hebben als ik het nóg meer mensen vertel? Uiteraard. Zal iedereen begrip tonen? Zeker niet. Zal iedereen er rekening mee houden? Ook niet. Maar de juiste mensen die ik in mijn omgeving nodig heb, die wél. Ik merk dat ik zo ook anderen aanzet, om na te denken over wie zij zijn en misschien ontdekken ze wel dat ze niet zo anders zijn dan ik.
Ook ík heb van buitenaf gezien een druk leven, ik run 3 bedrijven, ben alleenstaande mama en heb een mooi sociaal leven. Mijn zoontje is altijd bij mij en ik sta ook in voor alle kosten. Maar de manier waarop ik dat doe, is hélemaal anders dan hoe het eraan toe gaat bij de meeste ondernemers. Ik werk véél minder uren, heb voldoende tijd voor mijn zoon en familie, bouw voldoende rust in en kan toch mijn rekeningen betalen. Dit is noodzaak voor hoogsensitieve ondernemers! Hoe ik dat doe, licht ik graag toe in één van mijn volgende online programma´s die binnenkort gelanceerd zullen worden. Interesse? Laat het mij hier weten en ik breng je als eerste op de hoogte.
Mijn vriendinnen hebben een volgepland weekend, ik heb geen plannen. Ik zie waar mijn energie mij brengt.
Prettig weekend!